Herbert Guru

Wojciech Ligęza O krzątaninie poetów wśród ptaków i kamieni. Wiersze Zbigniewa Herberta i Wisławy Szymborskiej - próba porównań “Najważniejszy jest fakt, że istnieje owa poezja złotego środka, mądrego smutku, dyskretnego słowa i dyskretnego heroizmu, ironii i prawdy” [1] – przed laty pisał Jerzy Kwiatkowski. Wyliczenie, jakim posłużył się krytyk, obejmuje postawę “ja” wobec świata, rozumienie słowa poetyckiego, aksjologię oraz etyczne powinności. Dowiadujemy się oto, że idea określana mianem aurea mediocritas w odniesieniu do polskiej poezji XX wieku oznacza unikanie wszelkich skrajności, potrzebę wyważonego sądu, dobranie odpowiednich proporcji między przeżyciem a wyrazem, konstruowanie wyzbytego gwałtownych emocji dialogu z odbiorcą. “Mądry smutek” odnieść należy do poezji roztrząsającej sprawy ostateczne ale też takiej, która odpowiada na doświadczenia historii. Natomiast hasło “dyskretny heroizm” wiąże się z godnym przyjęciem niedogodności ludzkiego istnienia – w wymiarze